Süheyla Taşçıer’den Baba Bir Şiir

1967

Şubat ayazı…

Geceme düşen bal peteği zehri ve çocuk ruhumdan akan dizeler.

1985 yılına kadar bekledi şiir.

Ağabeyimin babamın yanına sıralanmasıyla bitti.

Sustum şiir konuşsun.

BABAMA

babam tadı damağımda baldı

o sabah kalkamadı

peteklerden akıttın zehrini tanrım

gözlerimde ölüm ağırlığı

annemin yangınına koştum

deli rüzgar gibi dolanıyor annemin sesi

taş duvarlar sarsıldı

altındağda kerpiç evler yıkıldı

ölüm bu kadar kötü mü baba

çocuğun sağı solu belli olur mu

aklım sabah vereceği iki bucuk lirada

komşu kızı neclaya

sucuklu tost alacaktım

ayakkabı sözü de vardı

ben erkek kızıma ayakkabı alacağım

biliyor musun baba

erkek kızın avuç açmadı

babam tadı damağımda baldı

o sabah kalkamadı

peteklerden akıttın zehrini  tanrım

keskin kahverengi gözlerin

soyumdan aldığım

iri siyah gözlerimde kaybolmuştu

oda çıplak

annem çıplak

biz çıplak

sokak çıplak

ay yok

gece çırılçıplak

ağlayan mor yüzlü kalabalık

duvarlarını yaptığın mezarlığa götürürken seni

çocuğun sağı solu belli olur mu

kardan adam yapıyordum

buldum

buldum gözlerini buldum

kardan adamdan bakıyordun baba

bahara kadar kar kalkmadı mezarından

esmer tenin toprak kokuyor

mezarına gide gele derken büyüdüm

mezar taşın gibi durgun değil yaşam

insanlık adına

güzellik adına suç işliyorum

puştlar

her gün beni yargılıyorlar

annemden dinledim öykünü

ardına on bir çocuk bırakıp giderken

ağzında götürmüşsün altın dişlerini

mertliğe sığar mı baba

ağabeyim geldi yıllar sonra  koynuna

arısına da

peteğine de

balına da

yaşamı

kazma ve kürek sesinde dondurmuş

gömücülerin elinden

kovboy ıslığı edesıyla aldım sermayemi

yüreğimdeki dikenlerle

bozdurdum her bir dişini

odun

kömür

çıra derken

patates soğan çuvalla

komşulara o kış pirinç bile verdik

annemin sesi dinlendi

sen kırk sekiz yaşında kaldın

ben senin yaşına yaklaştım

annem

annem senden çok büyük

baba

2021/Süheyla Taşçıer